Arjo Neevel

Over mij

Als kleine jongen ben ik altijd in beweging geweest. In de breedste zin van het woord, stilzitten vond en vind ik lastig, zolang ik mij kan herinneren heb ik ook altijd iets met sport mogen doen en mijn nieuwsgierigheid naar het onbekende heeft ervoor gezorgd dat ik mij ook heb ontwikkeld op cognitieve en mentale vlakken door in uitdagende situaties te belanden.

Mijn ouders hebben mij altijd gesteund om een gezonde leefstijl te hanteren. Dit begonnen natuurlijk al met sociale ontwikkeling op de peuterspeelzaal waarna ik als kleuter op gymnastiek mocht. Thuis heeft mijn vader zelfs ringen op zolder opgehangen. Maar interessanter nog waren de voor mij absoluut verboden dumbbells en barbells. ‘’Te zwaar, te gevaarlijk Arjo’’. Dit liet ik mij natuurlijk niet tegenhouden en heel eerlijk is hier wel mijn passie voor krachttraining ontstaan. Mijn ouders hadden wel gelijk, want ik heb mijzelf een keer aan een blauwe duim geholpen. Maar ja die dingen gebeuren soms. Van mijn moeder heb ik altijd al geleerd dat sport en beweging voor iedereeen is. Zij gaf altijd gymnastiekles aan mensen met een beperking en ik mocht altijd mee.

Toen ik wat ouder werd heb ik jaren gevoetbald, dit was veel gezelliger natuurlijk dan de gymnast uithagen door optrekken, opdrukken en gewichten van de grond tillen. Tot mijn tiende liep alles eigenlijk lekker door. Tot het moment dat er bij mijn moeder multiple sclerosis geconstateerd werd. De vrouw die altijd sportief bezig was en ervoor zorgde dat anderen ook sportief bezig waren, had zelf een aandoening waardoor haar grootste goed, vrijheid in beweging, werd beperkt.

Mijn kijk op sport veranderde hierdoor sterk. Voetbal waar ik altijd van genoot vond ik ineens minder aantrekkelijk. Mijn jonge teamgenoten en trainer waar te sterk gefocust op de winst en vergaten mijn inziens te genieten van de beweging, het spel en de vrijheid. Hierdoor ben ik niet veel later gestopt met voetbal, maar wel blijven sporten.

Skateboarden had mijn aandacht getrokken, je bent volledig op jezelf aangewezen, kunt niemand anders beschuldigen en enige creativiteit is nodig om de omgeving anders te gebruiken dan je gewend bent. Full-focus op kunnen gaan in waar je op dat moment mee bezig bent om het maximale eruit te halen. Dat had ik nodig. Alleen kwam ik hierdoor ook in aanraking met de wat rauwere kant van extreme sporten/straatsporten. Roken en blowen waren een gebruikelijke bezigheid van de oudere jeugd om even bij te komen en te chillen. Dat was natuurlijke de perfecte escape voor mij om het leed bij mijn moeder thuis niet helemaal mee te krijgen. Het skateboarden bleef ik lang doen, maar later ben ik overgestapt op dirt jumping. Met een kleine mountainbike door de lucht vliegen en tricks uitvoeren. Hoe gekker, hoe beter. Ik kwam er door het skateboarden en dirt jumpen achter dat mijn angst namelijk geen handrem hoeft te zijn, maar eigenlijk meer een stimulant is. Je weet dat je op de grens van je kunnen zit, het enige wat je tegenhoudt op zo’n moment ben jezelf in je gedachten. Door alles te geven, jezelf helemaal te committeren lukt. Geef je teveel energie aan de angst, dan gaat het mis.

Mijn discipline in sport en beweging heeft mij gelukkig geholpen om niet in de goot te belanden en ook inzet op school en latere opleidingen te blijven tonen. En krachttraining dat ben ik eigenlijk altijd blijven doen. In het begin nog thuis opdrukkend en optrekkend, maar later in de plaatselijke sportschool. Waar ik door persoonlijke begeleiding snel progressie boekte en erachter kwam dat alles makkelijker werd doordat ik aan krachttraining deed. Het leerde mij geduld te hebben, gedoseerd bezig te gaan en te vertrouwen in het proces.

Én dat gevoel gun ik iedereen. Vertrouwen op jouw eigen kunnen, het ervaren van vrijheid van doordat je mag bewegen. Want iedereen die het niet meer kan, zou dat het liefste willen!